quality time

اصن بلاگ اسکایو که باز میکنم و به اینجا سرک میکشم حس بچه های یتیمو دارم که هیشکی دوسشون نداره. یه ماهی بود بسته بودم وبلاگو بعد دیدم حیوونکی آخه چیکار من داشت. همین گوشه نشسته بود داشت با خودش بازی میکرد. بعله. این شد که دوباره درشو باز کردم.

در سالگرد باز کردن وبلاگ با غصه و غمی که فقط خودم میدونستم از چیه به خودم تبریک میگم. به خاطر این همه پوست کلفتی. به خاطر اینکه صبر کردم و تونستم ا زون کوه مشکلات بگذرم. دقت کردین که بگذرم نه اینکه فرار کنم. خوشحالم. همین.من اهل شرح مصیبت نویسی و گزافه گویی نیستم. هی خواستم بگم فلان بود و بیسار بود این حرفا. دیدم نه از من برنمیاد این بود که در سالگردش رفتم درکه و جاتون خالی خوش گذروندم. البته بعدش کمر درد نازنین اومد سراغم ولی  مهم این بود که من خوش گذروندم. 

اینم از آثار جرم! 

این دو تا هم خیلی با مزه بودن :))