میلادت مبارک

دو تا چیز همیشه و همه جا سخته. یکی وختی یه جا تازه واردی و هیشکیو نمیشناسی و میخای تازه وارد یه جایی بشی نمیدونی چی بگی و خودتو چه جوری معرفی کنی. یکی هم زمانیکه همه رو میشناسی و دلت واسه تک تکشون تنگ میشه اما بنا به جبر زمانه مجبوری روی ماهشونو ببوسی و ازشون خداحافظی کنی. 

برای من هر دوی اینها همین امروز و د طی همین چند دقیقه ی پیش اتفاق افتاد. وبلاگ عزیز دلمو که حتی نمیتونستم به نبودنش فکر کنمو کنار گذاشتم و چون خیلی دوسش داشتم به طرز مرض گونه ای اومدم اینجا و این یکیو ساختم. 

فک میکنم آدم همیشه باید در حالت حرکت باشه. لا اقل من که همیشه همین جورم. از موندم بدم میاد. از اینکه کسی یا چیزی بخاد منو وابسته کنه بدم میاد. میخام آزاد باشم و در حال تکاپو. اینجا هم دوستای جدید پیدا میشن. آدمای خوب و بد میان. من از شادیهام و از غصه هام مینویسم و شاید هم یک روز تصمیم گرفتم دوباره از اینجا برگردم به همون خونه ی نقلی قبلیم شایدم نه تصمیم گرفتم تا آخرش همینجا بمونم. کسی چه میدونه! آدمه دیگه شب میخابه صب پا میشه از این رو به اون رو میشه.

پر حرفی کردم. ببخشید. کم کم به خوندنم عادت میکنین. اونوقت دیگه متوجه میشین که اینا حرفای دلمه و چیزی که از ته دل آدم دربیاد حتی اگه پرحرفی باشه بازم به دل میشینه و دیگه اونوقت اسمش نمیشه پر حرفی میشه یه درد دل طولانی.