کنکور دکتری یا چگونه تا سی سالگی سر خود را گرم کنیم؟

باز دوباره نزدیک کنکور شدیم اونم از نوع دکتراش. بچه هام که همه فعال. میگن نمیخایم شرکت کنیم ولی مطمینم به جز خودم تقریبن همه شرکت کنن. بعد جالبیش اینجاست که یه ادای باکلاسی هم درمیارن هی همه میگن ما که نمیخایم بخونیم واسه دکترا. میخایم بریم همینجوری شرکت کنیم ببینیم چی میشه؟! 

از اون ور ماجرا بچه های دانشجو دکتران. اونایی که چند ترمی تو این برنامه ها بودن همه ناراضین و مینالن که ای بابا عجب اشتباهی کریم و ای کاش نمیخوندیم و ... در آخرین موردی هم که امروز شنیدم یکیشون درومده به دوستم گفته ای کاش ازدواج کرده بودم دکترا چیه بابا؟! بعد همینا که این حرفا رو میزنن نمیدونم میخان دست زیاد نشه یا که نه واقعن جسارتشو ندارن. خب اگه خوشتون نمیاد انصراف بدین بیاین بیرون. یا مثلن همین تویی که میگی ازدواج میکردم بهتر بود خب یعنی تو کیس ازدواج داشتی به خاطر دکترا رد کردی؟ اگه این کارو کردی که واقعن خل بودی که بعید میدونم احتمالن دلایل دیگه ای داشته 

حالا مامان اینای منم یه تک مضرابی میندازن که بخون ولی واقعن الکیه دیگه. همین ارشد تو خیلی از موارد اعتبارش بیشتره. بعد هم تو حوزه ای که من کار میکنم( شهرسازی) مدرک دکترا انقدری تخصصی نیست که داشتنش با نداشتنش فرق کنه. بارها به کرات دیدم طرف اومده با مدرک دکترا و کلی دک و پز نشسته داره کار یه لیسانسو انجام میده اما با این تفاوت که کلی ادعا داره و رییس هم هرکاری بکنه این بابا راضی نمیشه و آخر هم با دستای درازتر از پا هی ازین شرکت به اون شرکت در حال دوندگیه.

چیزی که از همه ی اینا مهمتره شعوره بابا شعور. تو دکترا داشته باش ولی وقتی رفتارت 100 درجه پایینتر از مدرکته چه فایده؟ والا!