مثل کف دست

من آدم رکیم و ازوناییم که وقتی کسی ازم چیزی بپرسه تا تهشو تعریف نکنم بی خیال نمیشم. چند وقتیه به این نتیجه رسیدم که هر چی بیشتر حرف بزنی بدتر به ضرر خودته. لزومی نداره در مورد هر چیزی راستشو گفت. چرا گل به خودی بزنیم آخه؟ مگه بقیه همین کارو واسه ما میکنن؟ عمرا! شاید بهتر باشه که بعضی چیزا گفته نشه. حتی بین دوستای صمیمی. بین مادر و دختر. بین خواهر و برادر. توی وبلاگ. حد نگه داشتن کار سختیه چون یه موقعهایی بعضی چیزا قاتی پاتی میشه.

بعضی وقتا این حسو دارم که از صمیمیتم سو استفاده میشه. اما خب من آدم مهربونیم دلیلی برای بدجنسی نمیبینم مگر اینکه دلیلش بهم داده شه! اما یه سریا که خیلی خودشونو زرنگ میدونن این اخلاق منو میزارن به حساب دست و پا چلفتی بودن. اون دسته از دوستان غرق زرنگی و هوش سرشارشون باشن. به امید دیدار